Pomysły do filmów reżyser brał często z prasy, więc historie są oparte na faktach, a wiele powiedzonek bohaterów filmowych zostało zapożyczonych z życia Gajdaja. Reżyser bardzo liczył się ze zdaniem aktorów, pozwalał improwizować, wymyślać żarty i nie wymagał ścisłego zapamiętywania tekstu.

Poniżej przedstawiam Wam świetne komedie Leonida Gajdaja z lat 60, które moim zdaniem są warte obejrzenia:

1. Операция «Ы» и другие приключения Шурика (1965)

(Operacja „Y”, czyli przypadki Szurika)

To komedia slapstickowa składająca się z trzech opowiadań, które mają wspólnego głównego bohatera- studenta o imieniu Szurik.

W pierwszym opowiadaniu „Partner”, Szurik wdaje się w bójkę z chuliganem o imieniu Fiedia. Fiedia zostaje ukarany przez milicję i w ramach kary przez 15 dni jest kierowany na roboty przymusowe. Pech chciał, że pierwszego dnia pracy Fiedia trafia do tej samej pracy, w której dorabia Szurik. W czasie przerwy obiadowej dochodzi do kolejnego konfliktu między Szurikiem, a Fiedią, który zaczyna pogoń za studentem po budowie. I tu właściwie zaczyna się cała akcja. Swoją drogą, ich pogoń przypomina trochę potyczki Kevina z włamywaczami z filmu „Kevin sam w domu”.

W drugim opowiadaniu – „Obsesja” – Szurik tak mocno przygotowuje się do egzaminu, że zapomina o świecie tak bardzo, iż nawet nie zauważa, że był w domu u nieznajomej studentki.

W ostatniej historii, zatytułowanej „Operacja Y”, trzech oszustów inscenizuje włamanie do magazynu, ale na ich drodze staje odważny Szurik.

Te trzy historie mają fajny morał, który odkryjecie po obejrzeniu filmu!

2. Кавказская пленница, или Новые приключения Шурика (1967)

(Kaukaska branka, czyli nowe przygody Szurika)

Kolejna slapstickowa, ekscentryczna komedia o przygodach studenta Szurika. Tym razem student wyjeżdża na Kaukaz badać miejscowy folklor – bajki, legendy i toasty (te akurat bada najlepiej). Na miejscu Szurik zakochuje się w pięknej studentce o imieniu Nina, ale niestety – nie on jeden. Nina zostaje sprzedana i porwana przez rejonowego prezesa, któremu wpadła w oko. I, niestety, Szurik mimowolnie staje się wspólnikiem porwania dziewczyny.

Mimo dosyć drastycznego wątku porwania, to dobry i śmieszny film, przeplatany przepięknymi scenami kręconymi na Krymie oraz Kaukazie. Warto również zwrócić uwagę na piosenki stworzone specjalnie na potrzeby filmu.

3. Бриллиантовая рука (1969)

(Brylantowa ręka)

Największy klasyk rosyjskiej kinematografii. Komedia zapada w pamięć na tyle mocno, że po dziś dzień bardzo wiele zwrotów z niej zapożyczonych jest używanych w mowie codziennej.

Główny bohater filmu – Siemion – to poczciwy, rodzinny człowiek. Pewnego dnia dostaje on putiowkę (bilet) i wyjeżdża za granicę na wycieczkę. Co ciekawe, zdjęcia przedstawiają europejski kurort, ale były one kręcone w Baku. Podczas wycieczki Siemion w ciekawy sposób doznaje zwichnięcia ręki. Nałożony zostaje na nią gips wypełniony drogocenną biżuterią. W ten sposób Siemion przez przypadek zostaje wciągnięty w przemyt kosztowności. W tej komedii również warto zwrócić uwagę na świetne piosenki. (Uwaga! Ostrzegam, że po seansie będziecie je nucić).

Co ciekawe, w filmie złamano pewne taboo radzieckiego kina, a mianowicie po raz pierwszy na ekranie pokazano striptease!

Jeżeli oglądać te trzy filmy w kolejności, w której je wymieniłam, można by pomyśleć, że jest to swego rodzaju fascynująca trylogia. Filmy z angielskimi napisami można obejrzeć legalnie w bardzo dobrej jakości na kanale wytwórni filmowej Mosfilm na YouTubie.

Zachęcam Was do zapoznania się z przedstawionymi powyżej filmami oraz z rosyjską kinematografią w ogóle, by poszerzyć horyzonty i bliżej zapoznać się z kulturą Rosji.